مَزدَيَسنا يا دين زرتشتي نام دين پيامبر ايراني، زرتشت اسپنتمان است. مزدَيَسنا صفتي به‌معناي پرستنده اهورامزدا است. مزدا همان خداي يگانه است. مزدَيَسنا ضد ديويَسنا است. ديويَسنا هم به‌معني پرستنده ديو يا دَئوَ است و ضد آن واژه وي-دَئوَ يا ضد ديو است. مزدَيَسنا پيرامون ۱۲۰۰ تا ۱۰۰۰ پيش از ميلاد) از سوي پيامبر ايراني، زرتشت اسپنتمان، پايه‌گذاري شد.[۱]
زرتشت به ويرايش و بازبيني كيش كهن آريايي پرداخت و اندك‌اندك براي خود پيرواني يافت كه پس از وي به مزديسنان يا زرتشتيان شُهره شدند. در ادبيات مزديسنا نيز مزديسن با گويش پهلوي، معادل دين آورده به زرتشت، راستي‌پرست و با صفت زرتشتي آمده‌است.[۲] همچنين به زرتشتيان بهدينان نيز مي‌گويند.
عناصر مزدَيَسنا يكتاپرستانه‌اند و از يكتاپرستي سرچشمه مي‌گيرند. البته در برخي منابع از ايشان به نام دوگانه‌پرست هم ياد شده[۳] كه بيشتر در اثر اشتباهي است كه در شناخت درست مزديسنا و بر اساس برداشت‌هايي از دو كتاب دينكرد و بندهشن انجام شده[۴] و مزديسنان با زروانيان به اشتباه يكي پنداشته شده‌اند. زيرا اعتقاد به دوگانگي آفرينشي در ميان زروانيان نيرومند است[۵] نه مزديسنان. كتاب مقدس زرتشتيان گات‌ها است كه (سرودها) سخنان شخص زرتشت بوده‌است.
دين زرتشتي برپايه يكتاپرستي است. يعني زرتشتيان به خداي بزرگي به نام اهورامزدا ايمان دارند و برخي نيروهاي طبيعي مانند آب، آتش، باد، خاك و خورشيد را داري ايزدي مأخوذ از صفات خداوند مي‌دانند و سرچشمه پليدي‌ها و تاريكي‌ها را در وجود خبيثي به نام اهريمن جستجو مي‌كنند.[۶]
زرتشت جزو نخستين كساني است كه يكتاپرستي را به بشريت معرفي كرد.
مفاهيمي مانند بهشت (پرديس)، دوزخ، روز رستاخيز، بشارت نهايي جهان، و حتي فرشته و شيطان همگي بخشي از آموزه‌هاي زرتشت و ادبياتي است كه بعدها از آن سرچشمه گرفت. اين مفاهيم در گذر زمان به ديگر اديان راه يافتند.[۷]
بين حدود سال‌هاي ۲۲۴ تا ۲۴۰ ميلادي (در دوره اردشير بابكان)، دين زرتشت دستخوش يك دوره تجديد حيات شد
پنجشنبه ۰۹ آذر ۹۶ ۲۱:۵۶ ۱۲۰ بازديد
تا كنون نظري ثبت نشده است